دیدی چه قد بده وقتی هر شب با یه آهنگ یاد کسی که نمی خوای بیفتی و ساعت ها واسش اشک بریزی ...ولی بازم حلالش می کنی و.... .......

      پارسال با او زیر باران راه می رفتم                                                                امسال او را زیر باران اشکهایم با دیگری می بینم                                        بچه که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم
اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم
کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود
کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش
را از نگاهش می توان خواند
کاش برای حرف زدن
نیازی به صحبت کردن نداشتیم
کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود
کاش قلبها در چهره بود
اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد
و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم